| Резюме: | Antwerpen kreeg maandagavond een perzikfris Duran Duran en Popcultuur-met-hoofdletter, ondanks het kreukje in de stem van Simon le Bon. De wolf was hongerig, en hij zorgde voor de mooiste onenightstand: zwoel, zweterig.
{
"type": "aside-inline",
"title": "",
"content": [
{
"styled_text": {
"text": "Duran Duran
Gezien in het Sportpaleis op 9 juni ",
"type": "information_text"
}
},
{
"rating": {
"type": "star",
"value": 4.0,
"max_value": 5.0
}
}
]
}
Duran Duran is zo mogelijk méér jaren tachtig dan Ronald Reagan in beenwarmers. De eyeliner lag destijds dik, het haar tierde welig en gitarist Andy Taylor – nu niet meer aan boord – liet zich betrappen op een zweetband om het hoofd. Hun muziek evolueerde tot een polonaise van accenten: pop, synth, disco, glam, rock, new wave. Het is een cocktail die Tom Cruise datzelfde decennium niet smakelijker kreeg gemaakt.
Vrouwelijke fans smolten, Amerika – dat Britse bands doorgaans argwanend bekeek, als kwamen ze met een fors importtarief – smolt nog harder en hitparades reserveerden de hoogste plekken. Dat was mee dankzij de broeierige onderhuidse romantiek in hun songs, maar in tegenstelling tot sommige generatiegenoten – u daar, Spandau Ballet – hadden hun platen meer om het lijf dan louter sentiment. Honderd miljoen verkochte albums volgden, slaapkamermuren werden bijgebouwd om posters te kunnen hangen.
Schouderklopjes
Niet dat Duran Duran in het verleden bleef steken. Met Future past uit 2021, waarvan opener Invisible maandagavond ook het grotendeels gevulde Sportpaleis haalde, scoorden ze wereldwijd schouderklopjes. “Blijvend relevant”, klonk het. De Tiktok-generatie wordt daarmee niét aangeboord, bleek in Antwerpen. Opnieuw een polonaise daar, dit keer in het publiek: van wijkende haarlijnen, verdwenen haarlijnen en truitjes over schouders met dichtgeknoopte mouwen. En stoelen op het middenveld, want dat joelt na meer dan veertig jaar toch comfortabeler.
Maar dat is geen waardeoordeel: leeftijd is slechts een cijfer en het werd allerminst een afscheidsviering van jeugd en jong zijn. Het concert zou geen enkele keer geuren naar gisteren of eergisteren, en die stoelen verwerden algauw tot louter decor. Het gretige publiek speelde mee eerste viool.
Aftrappen deed Duran Duran met het hypnotische Night boat, een ‘must hear’ die ten onrechte vaak wordt vergeten. Frontman Simon le Bon droeg – faut le faire – zijn witte broek waardig, zijn rasperige bijklank devalueerde de muziek geen moment. Kort daarna mocht de schuif van de jukebox helemaal open, met Hungry like the wolf en de James Bond-track A view to a kill. De visuals op het grote scherm walsten van een drugstrip tot een horrorfilm, John Taylor schoot met zijn bas zo raak dat hij kinderen kon verwekken. “Play the fucking bass, John”, riep het publiek. En of.
Bisnummers
Nite-Runner haalde een stukje Pet Shop Boys binnen, met Nick Rhodes als een sfinx achter de toetsen, en het funky Notorious bracht iedereen in herinnering naar een zomerse dansvloer. Strijdvaardig om licht beschonken indruk te maken op Die Schone daar in de hoek. Careless memories rockte de laatste sceptici huiswaarts, Sunrise spoelde de arena nog eens stevig na. De zaal zelf – een bijtijds wisselvallig bouwwerk – was ook mild en gunde een vol, helder geluid. De perfecte etalage voor Ordinary world, opgedragen aan de bevolking van Oekraïne en Gaza. Intussen was Le Bon in nagenoeg elke hoek van het podium gaan kuchen, niezen en snuiten. Maar verkoudheid of wat dan ook, een pro wijkt niet. Hij weet: “Wider, baby, smile and you’ve just made a million.”
In de bisnummers mocht de temperatuur de hoogte in voor een heerlijk een-tweetje. Save a prayer, een van de mooiste nummers over een onenightstand én de verzuchting om de passie niet te laten overschaduwen door schuldgevoelens, warmde op. Het Sportpaleis veranderde in tegels waarop werd geplakt, al waren die talrijke smartphonelichtjes van het publiek onnodig: wilde seks behoeft geen sfeer van stationsromannetjes. Rio mocht finaal binnentikken. “Moving on the floor now, babe. You’re a bird of paradise.” Bewogen werd er, in het hier en nu, op de tonen van die eeuwige jeugd.
Tot slot nog een tip, geheel vrijblijvend: de BBC-reeks Classic albums besteedde een voortreffelijke aflevering aan het hitalbum Rio. Die ligt netjes voor het kijken op Youtube, dus doe er uw voordeel mee.
|