Elke week buigt columnist Nico Dijkshoorn zich over een nieuwsfeit dat hem beroerde. Vandaag: de trainerswissel bij Anderlecht. “David Hubert schijnt verbijsterd te hebben gereageerd. Dat zou je naïef kunnen noemen, want bij Anderlecht is alles mogelijk.”
Vanaf 2017 zijn er onder leiding van Anderlecht-eigenaar Marc Coucke, mijn favoriete gekkie in het mondiale voetbal, elf nieuwe trainers aangesteld. Daaronder zaten vreemde types. Een leeuwentemmer die even zonder circus zat, een werkloze badmeester en iemand die tot drie dagen voor zijn eerste training dacht dat Anderlecht een hondennaam was. Dat verzin ik nu allemaal, maar ik gok dat tachtig procent van de mensen die wel eens van Marc Coucke hebben gehoord het geloven. Wie halfnaakt op een tafel danst na een gewonnen wedstrijd en met een polonaise een live-interview op de televisie verstoort, is tot alles in staat.
Dat laatste klopt nog steeds. Olivier Renard, de technisch directeur van Anderlecht, heeft hoofdcoach David Hubert ontslagen en een oude bekende, Besnik Hasi, tot in ieder geval het einde van dit seizoen aangesteld als nieuwe trainer. David Hubert schijnt verbijsterd te hebben gereageerd. Dat zou je naïef kunnen noemen, want bij Anderlecht is alles mogelijk. Als Coucke het volgende week in zijn hoofd haalt dat er voortaan op roze gras wordt gespeeld, dan gebeurt dat.
Het bekende schokeffect moet Anderlecht nu naar ongekende hoogten stuwen. Een beproefd concept. ‘De jongens in de kleedkamer een signaal geven’ heet dat, geloof ik. Ik zelf noem het Trumpie Spelen. Rigoureus een bestaande dynamiek, waarin iedere werknemer het redelijk naar zijn zin heeft, volkomen onderuitschoffelen en dan als leidinggevende achteroverleunen en kijken wat er gebeurt.
Iedereen met een baan heeft het wel eens meegemaakt. Alles loopt lekker, je wordt gewaardeerd, er is perspectief, de sfeer is goed en opeens staat er iemand met een heel vreemde scheiding in zijn haar in een glimmend pak naast je bureau. Hij of zij maakt wilde armgebaren en vertelt je dat vanaf nu alles anders wordt.
De ontslagen trainer David Hubert is op een schandalige manier en op een schandalig moment aan de kant geschoven. Met een bekerfinale en play-offs in het vooruitzicht iemand op straat zetten: het zal allemaal wel helemaal van nu zijn, maar ik snak steeds vaker naar wat loyaliteit en geduld. Ik zeg het niet graag, maar voetbal wordt steeds lelijker.
In deze krant schrijft clubwatcher Jürgen Geril dat de Anderlecht-supporters niet echt gecharmeerd zijn van de nieuwe oude trainer, maar hij schrijft ook dat als Hasi begint met puntenwinst in Jan Breydel het op de tribunes meteen allemaal is vergeten. Ik ben bang dat hij gelijk heeft.
De hardst schreeuwende supporters van voetbalclubs bewijzen bijna iedere uit- en thuiswedstrijd dat voetbal een vehikel is geworden om eindelijk eens gehoord te worden. Wie de macht van de massa wil voelen, moet een middag tussen de harde kern van een willekeurige voetbalclub gaan staan. Het is verlammend opportunisme.
Daarom heb ik gewerkt aan Plan Dijkshoorn. Het idee achter die nieuwe manier van leiding geven: de harde kern van een club totaal van je vervreemden. Schreeuw-supporters met oogkleppen op rigoureus schofferen en hopen dat ze opdonderen, om plaats te maken voor liefhebbers van voetbal zonder hysterische massadrift.
Plan Dijkshoorn zet in eerste instantie in op het zo homoseksueel mogelijk maken van een club. Uitgerekend de nieuwe trainer Hasi kreeg van Anthony Vanden Borre ooit het verwijt dat hij leiding gaf aan een kleedkamer vol janetten. Volgens de laatste schatting zijn er, als je de voetballers zelf moet geloven, op dit moment 0,000012 procent profspelers homoseksueel. De eerste Belgische prof die in een interview uitgebreid vertelt over zijn lieve man zal jarenlang voor vijandige tribunes moeten spelen. Dat is dan maar zo. Het omgekeerde vind ik veel erger: onder druk van het gezonde volksgevoel doen alsof je net zo’n geile hetero bent als de jongens van de harde kern.
Fase 2 van Plan Dijkshoorn is het verbieden van Teutoonse opzwepende muziek in stadions. We gaan langzaam terug naar het onversterkt zingen van belegen clubliederen. Voor Anderlecht stel ik voor: ‘En dan zingen we met zijn allen, met een fiere kop, de Coucke, de Coucke, de Coucke die is op.’ Daarna slaat er iemand met zijn blote hand op een varkensbuik.
Fase 3: niet meer voetballen tegen landen die in oorlog zijn. Misschien is dat wel het allerbelangrijkste: niets doen waar je diep in je voetbalmaagje een onbehagelijk gevoel bij krijgt. Ik voelde mijn maagje toen de Rode Duivels donderdag in het stadion van een Spaanse derdeklasser net deden alsof er niet tienduizenden landgenoten van de tegenstander waren gestorven in een brute, nooit gewilde oorlog.
Het voelde als volgt: bij twee vrienden op bezoek gaan, zij doet de deur open met een gescheurde blouse en een blauw oog. Hij staat met een pluk haar in zijn hand achter haar in de gang. Een uur later hoor je jezelf zeggen: ‘Heerlijk dit gerecht! Ik wil het recept.’
De Rode Duivels en Oekraïne hadden niet moeten voetballen. Hand in had het veld op en weigeren af te trappen. Dat zou prachtig zijn geweest.
|