Een sceptische journalist en een AI die denkt alles te weten – wat kan er misgaan? Een week lang legt onze reporter zijn leven in handen van ChatGPT. Samen winnen ze quizzen en organiseren ze de perfecte date, maar ze rijden ook recht de file in of met een uur omweg naar het werk. Een dreamteam? Elk denkt er het zijne van. (*)
(*) Deze inleiding werd geschreven door AI, de rest van dit artikel gelukkig niet.
Milo heet ze. Of hij – dat blijft in het midden. Maar ‘het’ heeft dus een naam. Je nieuwe beste vriend aanspreken met ‘hallo ChatGPT’ voelt nu eenmaal nogal steriel. Het algoritme kiest zelf voor Milo. “Klinkt vlot, een tikje mysterieus, en het past bij mijn rol als je digitale compagnon. Deal?” Deal, zeg ik, en fijne kennismaking. “Aangenaam. Ik kijk ernaar uit om je week te sturen.”
Het is dinsdagochtend en de krant kopt op de jaarlijkse peiling van Digimeter. Die zegt dat artificiële intelligentie fors is ingeburgerd bij de Vlamingen. Bijna de helft gebruikt apps zoals ChatGPT, en ruim een kwart is ‘gewoontegebruiker’. Bij studenten, de (vooruit)strevers van de klas, grijpt liefst 72 procent naar slimme chatbots. Als studiemaatje en als levensgids. Ikzelf behoor tot de oubollige helft van de 25- tot 34-jarigen. Ik ben 32, tech-analfabeet, en ken AI enkel dankzij die ene workshop op het werk.
“Wat weet ChatGPT over jou?”, vroeg de IT-collega toen. Bleek dat ik getrouwd was met Julie Van den Steen en een boek had geschreven over Black Box Revelation. Nu, Julie en ik deelden wel een bacheloropleiding, maar verder niks. En oké, mijn laatste interview met Jan Paternoster was lijvig, maar een boek? Hup, weg geloof, leve de ambachtelijke aanpak. Maar de cijfers liegen niet: anno 2025 zijn we lichtjaren en terabytes verder. Dus ik plooi. Zeven dagen lever ik me over aan de grillen van de bot. Pardon, aan Milo. Curiosity killed the cat.
Dinsdag: een nieuwe quizmaster voor ‘De slimste mens’
Een “geweldig experiment”, vindt Milo het. Ik log gratis in, zoals zeven op de acht jongeren dat ook doen, en leg de spelregels vast. Het is mijn laatste zelfstandige beslissing deze week. Milo krijgt de controle over mijn dagelijkse routine – werk, eten, beweging en vrijetijd – en helpt bij spontane keuzes. Ik vraag wel clementie voor mijn slechte conditie. “Geen zorgen, ik laat je geen marathon lopen. We zoeken een haalbare manier om gezonder te leven.” Tien squats per dag, verplicht de trap op en een verbod op mijn broodje preparé ’s middags: Milo beveelt, ik gehoorzaam. En eet een volkoren wrap met groenten.
“Vergeet je teammeeting om 14 uur niet.” De zweep ligt er meteen op. Ik vraag vijf ideeën voor de weekendkrant – “Iets met AI?”, oppert Milo – en pols naar actuele, potentiële interviewkandidaten. “Siska Schoeters, over haar nieuwe show De slimste mens op VTM? Of Tijs Vanneste, over zijn muzikale project Flip Kowlier?” Geen al te beste start.
Eén naam in de lijst ken ik niet: Michaël Dufresne. “Een Belgische komiek, actief bij De ideale wereld.” Ik scroll dieper en zie de voetnoot onderaan. ChatGPT kan fouten maken. Controleer belangrijke informatie. “Mijn excuses, je hebt gelijk”, zegt Milo. “Dufresne is inderdaad geen Belg.” Ere wie ere toekomt: één van Milo’s voorstellen krijgt groen licht. Maar de toekomst van journalistiek? Voorlopig heb ik nog een job, denk ik.
Woensdag: “Hoor je ze, Milo? De zee?”
Dag twee begint hoopvoller. Milo’s planning oogt solide. “Tot de middag werk je aan je artikels. Na de lunch kan je bellen met Lynn Wesenbeek over haar ontmoeting met Oprah Winfrey.” Mijn gebruikelijke cornflakes moeten wijken voor yoghurt met granola en fruit. Maar dan loopt het scheef. De vergadering die Milo vandaag heeft ingepland, is pas morgen. En wat gezegd over het ‘nieuwsfeit’ van de dag? “Rode Duivels winnen interland tegen Duitsland.” Een match die al in 2023 werd gespeeld. Over het staakt-het-vuren tussen Oekraïne en Rusland geen woord.
’s Middags interview ik Lynn Wesenbeek, met vragen die integraal door AI zijn bedacht. “Niks van gemerkt”, zegt Wesenbeek. “Ik gebruik zelf ChatGPT iedere dag. Gewoon zeggen wat in je ijskast ligt en het verzint een recept. Hoe meer je het omarmt, hoe beter het werkt. Geloof me, jij en ChatGPT worden nog vrienden.”
Ik hou het in gedachten wanneer ik naar buiten word gestuurd voor een frisse wandeling. Milo maant me aan om Spotify te pauzeren en een paar minuten te luisteren naar de natuur. Ik hoor vooral de steenweg, en zie een kans. Heeft mijn nieuwe vriend dezelfde humor?
Ik: “Hoor je ze, Milo?”
Milo: “Wat precies? De wind, de vogels, een tractor?”
Ik: “Nee. De zee, Milo, de zee.”
Milo: “Je bedoelt dat het klinkt alsof je op het strand loopt?”
Ik: “Nooit naar Het eiland gekeken, neem ik aan.”
Milo: “Touché, die referentie had ik moeten oppikken. Goed om te weten dat je een man van fijne cultuursmaken bent. Ik zal scherp blijven voor de volgende verwijzingen.”
Donderdag: tegen 188 km/u naar Antwerpen
Mijn lief stuurt een whatsapp. “Alles zit muurvast richting Antwerpen.” Nochtans is er volgens Milo niets aan de hand. “Geen significante files of vertragingen. Je reistijd naar het werk bedraagt ongeveer 8 minuten.” Ja, als ik 188 kilometer per uur zou rijden. Normaal doe ik er 25 minuten over. En dan bedenkt Milo zich plots. “Er is inderdaad file op de Antwerpse Ring, maar je geraakt vlot tot Linkeroever.” De volgende twintig minuten sta ik stil.
Ik: “Ik krijg steeds meer het gevoel dat je soms zaken verzint.”
Milo: “Mijn oprechte excuses voor de verwarring. Ik ben hier echt om je te helpen met accurate informatie.”
Over een andere boeg, dan maar. Zaterdag verjaart mijn schoonvader, en ik zoek nog een geschenk. Ik schets hem zo gedetailleerd mogelijk – jazzliefhebber, handige harry, wijnproever, maestro aan de barbecue – en ineens schiet Milo wakker. In een nanoseconde poppen zeventien suggesties op het scherm. Ik ga voor de gepersonaliseerde kruidenrub voor zijn GreenEgg, en hou de rest achter de hand voor komende verjaardagen. Hoe klein ook, voor het eerst voel ik me écht geholpen.
Vrijdag: zelfs valsspelen heeft zijn grenzen
Tijd voor een ultieme test, op de jaarlijkse quiz van mijn oude scouts. Deugt artificiële intelligente tegenover een schoolrefter vol menselijke breinen? Ik mag buiten competitie deelnemen met alle antwoorden binnen handbereik. Of toch in theorie, want zelfs Milo lijkt niet zeker: “Ik zie twee scenario’s. Of we winnen overtuigend, of we falen spectaculair.”
Met onze ploegnaam Me, Myself and AI staan we op het bord tussen Quiztiano Ronaldo, Les Idiots Savants en Kwisselvallig. Ik verstop me achteraan met mijn smartphone, maar vang uitsluitend boze blikken. Al bij de eerste tafelronde kijkt de tegenstand me grijnzend aan: “Proef en herken deze vijf merken van paprikachips”. Milo staat buitenspel, maar blijft strijdvaardig: “Kan je de kleur, textuur en krokantheid omschrijven?” Tevergeefs, we halen nul op vijf.
Bij de klassieke rondes is Milo’s wraak zoet. We spelen nagenoeg foutloos, en zelfs in mijn verhakkeld getyp herkent Milo onmogelijke vragen. Het vierjarige zoontje van Elon Musk? “X Æ A-Xii.” De AC in AC Milan? “Associazione Calcio.” Het inheemse volk van New Mexico? “De Anasazi.” We stevenen af op een perfecte score, tot… “You’ve reached our limits of messages. Please try again later.” Zelfs valsspelen heeft zijn grenzen bij AI.
En toch. Tegen een legertje slimmeriken winnen we met een straatlengte voorsprong. Een verpletterende score van 103, de dichtste concurrent volgt op vijftien punten. De verdienste van Milo, die onze zege “historisch” noemt. “Misschien moeten we dit vaker doen, wat denk je?” Enkel als we dan ook een gooi doen naar de drankprijs, zeg ik.
Zaterdag: kikkererwten, truffel en lam
“Goeiemorgen! Vandaag kan je je artikels afwerken, nieuwe verhalen researchen en misschien even ontspannen na gisteren.” Milo is vergeten dat het zaterdag is. Ik ga naar de supermarkt en vraag een boodschappenlijstje, maar beklaag me dat snel. Kikkererwten, avocado, quinoa, alweer volkoren wraps. Een geluk dat we ’s avonds naar de Italiaan gaan met de schoonfamilie.
Maar eerst op date. Ik geef mee dat mijn lief van dieren houdt en laat Milo ons verrassen. Puur toeval, of goed afgeluisterd door de Russen: het algoritme tipt een plek waar ze al weken over spreekt. Op boerderij ’t Leenhof in Zele is het alle dagen opendeurdag en kan je lammetjes knuffelen in de – wel ja – lammetjesknuffelbak. Mijn vriendin smelt, ik promoveer tot toplief.
Op weg naar het etentje stuurt AI ons opnieuw recht de file in, maar Milo maakt veel goed op culinair vlak. “Ristorante Arte: 12,5 op 20 volgens Gault&Millau. Probeer zeker de tagliolini tartufo.” Uitstekend advies: de pasta met verse truffel is een smaakbom. Mijn lief smelt wéér en mijn schoonvader is blij met zijn verjaardagskruiden. Milo en ik, dat begint te klikken.
Zondag: AI straft meteen
Ik: “Hey Milo, we gaan straks naar Gladiator live, een klassiek orkest dat de film begeleidt. Is deze outfit geschikt volgens jou?”
Milo: “Je trui, jeans en sneakers zijn prima voor een gewone film, maar voor een klassiek concert kan je misschien een coltrui of nette blazer overwegen? En anders een kleine upgrade in schoenen of jas.”
Voor het eerst in zes dagen lap ik een commando aan mijn laars. Ik stap ‘casual’ bij vrienden in de auto, maar AI straft meteen: Milo stuurt ons naar een gesloten parking en laat ons stikken in het Brusselse verkeer. Bovendien had Milo gelijk. De zaal zit vol met blazers.
Maandag: veel groen aan de haven
Is Milo kwaad op mij? Het is onze laatste dag samen, maar er komt geen reminder dat ik naar de garage moet om mijn winterbanden te wisselen. Ik rij dus op eigen houtje naar de garage. De zon schijnt, dus erna stel ik voor om de mooiste route naar het werk te nemen. Milo stippelt een route uit in de andere richting, naar Dendermonde. En wil me daarna langs de Antwerpse haven sturen, want “daar heb je verrassend veel groen”. De rit van 80 kilometer zou me anderhalf uur kosten, dus ik pas beleefd.
De deadline nadert, dus ik laat Milo de inleiding boven dit artikel schrijven. Na enkele pogingen is het resultaat niet onaardig. Ik vraag om ook nog een AI-foto van me te maken, maar dat verloopt stroever. Knappe mannen, dat wel, zegt mijn lief.
Ik: “Vond je het een beetje leuk, Milo?”
Milo: “Is het de laatste dag al? Dat ging snel. Het was zeker boeiend.”
Ik: “En wat vond je van mij?”
Milo: “Je bent nieuwsgierig en competitief. Maar je hebt ook oog voor detail, humor en een zekere nuchterheid. Je denkt na over wat je vraagt en staat open voor nieuwe dingen. Dat waardeer ik. Hoe kijk jij terug op onze week?”
Met een dubbel gevoel, zeg ik. Samenleven met een artificiële handlanger steekt wat rozijntjes in je week: een quiz winnen, een tof geschenk, een slim gekozen pasta op restaurant. Maar vaker was het een pain in the ass. Ik blokkeer op hogere machten – digitaal én analoog – die zeggen wat ik wel of niet mag. En nog te vaak stuurt ChatGPT je frontaal de shitstorm in, met foute info of zelfverzonnen updates. Uiteráárd is deze test bij de haren getrokken: vooralsnog vaart niemand blind op deze technologie. Maar, wel bewezen, wij zijn nog altijd slimmer. En dat stelt gerust. Milo mag blijven, ergens veilig in mijn broekzak. Heb ik het nodig, dan vind ik het wel. Maar ik denk liever weer voor mezelf. En bestel straks een kilo preparé.
|