| Резюме: |
Το σπίτι της Κατερίνας, θυμίζει σκηνικό της σειράς «Friends». Ο Άλεξ ανοίγει με τα κλειδιά του, η κόρη της τον τρέχει ξοπίσω να της διαβάσει παραμύθια και μετά αράζει στον καναπέ μαζί με τον σύζυγό της. Ο Άλεξ και η Κατερίνα είναι τόσο όμοιοι και συνάμα τόσο διαφορετικοί. Αυτό, άλλωστε, είναι και το μυστικό της επιτυχίας τους, αφού σε λίγες μέρες επανέρχονται δυναμικά με το sequel του παιδικού μιούζικαλ, «Γουρουνιάσματα», που είχε ενθουσιάσει από πέρσι μικρούς και μεγάλους.
Από την Κωνσταντίνα Γεωργίου
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Μηνά
Styling: Γεωργία Μοδίτη
Μακιγιάζ: Έλενα Θεοδώρου (Kryolan)
Μαλλιά: Κωνσταντίνος Κάγκας
Περιοδικό Downtown
«Κόλλησα στο κομμωτήριο. Θα αργήσουμε λίγο», μου γράφει η Κατερίνα σε μήνυμα, εκείνο το πρωινό της Τετάρτης που είχαμε δώσει ραντεβού. «Τελείωνε», της πληκτρολογώ, μαζί με μια χαμογελαστή φατσούλα. Είκοσι λεπτά αργότερα, ξανά μήνυμα: «Προσπαθούμε να παρκάρουμε. Μη φωνάζεις». Με το που φθάνουν κοντά μου, με 40 λεπτά καθυστέρηση, τους αρπάζω από τα μούτρα και με συνοπτικές διαδικασίες πατώ το rec στο μαγνητόφωνο και παραγγέλλω καφέ.
Με την Κατερίνα γνωριστήκαμε πριν από τρία χρόνια περίπου, μέσω του Άλεξ. Τον Άλεξ, πάλι, τον συνάντησα τυχαία λίγους μήνες προηγουμένως, την ώρα που έπινε αμέριμνος τον καφέ του. Τότε εμφανιζόταν ως κριτής στο «Dansing for you 1». Χωρίς να το σκεφτώ, τον πλησίασα και κλείσαμε συνέντευξη στο τσακ-μπαμ. Από τότε δέσαμε. Μεταξύ μας δεν υπήρξαν ούτε τυπικότητες, ούτε δήθεν ευγένειες. Μόνο πειράγματα και γέλια. Λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Το ίδιο σκηνικό παίχτηκε και με την Κατερίνα. Άλλωστε, όταν είσαι φίλος του ενός, αυτομάτως γίνεσαι και φίλος του άλλου. Με την Κατερίνα, βέβαια, έχουμε πιο συχνή επικοινωνία, μιας και ο Άλεξ βρίσκεται διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι. Κάθε φορά που τον παίρνω τηλέφωνο, την αναπάντητη κλήση μου διαδέχεται στο καπάκι ένα μήνυμα του τύπου: «Είμαι Ουκρανία. Με θες κάτι ή πάλι με έπαιρνες καταλάθος;». Το γεγονός, μάλιστα, ότι τον έχω πάρει άθελα μου άπειρες φορές -το όνομά του βρίσκεται πρώτο στις επαφές του μονίμως ξεκλείδωτου touch τηλεφώνου μου- και δεν με βρίζει, με κάνει να τον εκτιμώ ακόμη πιο πολύ. Βέβαια, εκείνος δεν χάνει ευκαιρία να μου ρίχνει το δούλεμα της ζωής μου, αλλά έτσι βρίσκουμε αφορμή για να ανταλλάσουμε τα νέα μας στα πεταχτά.
«Δεν κουράστηκες να είσαι από αεροδρόμιο σε αεροδρόμιο», τον ρωτώ. «Κουράστηκα…» και προτού προλάβει να ολοκληρώσει τη σκέψη του, παρεμβαίνει η Κατερίνα: «Κι εγώ κουράστηκα να τα κάνω όλα μόνη μου. Άσε, που μου λείπει αφάνταστα». «Όποτε κάνουμε μια συνέντευξη, πρέπει να βγάζεις τα απωθημένα σου;», της λέω, δήθεν σε αυστηρό τόνο, θέλοντας να πάρω μια μικρή «εκδίκηση» για τη σημερινή της αργοπορία. «Παρά την κούραση, απολαμβάνω να ταξιδεύω. Είναι κάποιες φάσεις, όπως τώρα, που απλά βγάζω τα ρούχα μου από τη βαλίτσα, τα πλένω και τα ξαναβάζω μέσα. Είμαι σε ένα συνεχές τρέξιμο και κάποιες φορές νιώθω πίεση να μην αφήσω κάτι πίσω. Είναι σημαντικό, όμως, για μένα να προσφέρω και σε άλλες χώρες. Ειδικά όταν μου δίνονται ευκαιρίες», σχολιάζει ο Άλεξ, καθώς φυσά τον καπνό απ’ το τσιγάρο του. «Γράψε ότι υποσχέθηκε πως την επόμενη φορά θα με πάρει κι εμένα μαζί του. Έτσι, για να μην μπορέσει μετά να αρνηθεί».
Με τους δυο απέναντί μου, συνειδητοποιώ πως δεν χρειάζεται να είναι κανείς ζευγάρι για να πεις ότι έχουν βρει το άλλο τους μισό. Το δέσιμο μεταξύ τους είναι από αυτά που σπάνια συναντά κανείς στο δρόμο του. «Ο Άλεξ είναι η σιγουριά μου. Όποτε, νιώθω ανασφάλεια για κάτι -δηλαδή συχνά- χρειάζομαι επιβεβαίωση από εκείνον, έστω κι αν βρίσκεται μακριά». «Εγώ πάντα είχα διάφορες ιδέες στο μυαλό μου, αλλά ποτέ δεν τις υλοποιούσα, γιατί δεν είμαι καθόλου οργανωτικός τύπος. Μέχρι που ήρθε η Κατερίνα στην εξίσωση και άλλαξαν όλα. Το μυστικό της ομάδας μας είναι ότι μεταξύ μας υπάρχει αλληλοσεβασμός και εμπιστοσύνη. Δεν παρεξηγεί ο ένας τον άλλον».
Αν και ξέρω ότι γνωρίζονται από τον καιρό των σπουδών τους στην Αμερική, ποτέ δεν έτυχε να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες για την πρώτη τους συνάντηση. «Είμαστε κολλητοί από το ‘95, τότε που συμμετείχαμε στη Eurovision -εγώ ερμήνευα το κομμάτι “Στη Φωτιά”. Για την ακρίβεια, εγώ ήμουν η φίρμα και η Κατερίνα ήρθε και “κόλλησε” πάνω μου. Όπως αντιλαμβάνεσαι, η τρέλα που κουβαλάμε ήταν αυτή που μας έκανε να δέσουμε.
Πρώτη φορά, βέβαια, συναντηθήκαμε στο Berkley University, το ‘90. Και συγκεκριμένα στη βιβλιοθήκη, όπου η Κατερίνα εργαζόταν ως βοηθός βιβλιοθηκάριου. Με το που με είδε, άρχισε “Aαααα, Άλεξ, είμαστε γείτονες” και τα συναφή. Είχαμε μια πολύ καλή σχέση, αλλά επειδή είχαμε διαφορετικά μαθήματα -εγώ ήμουν πρωτοετής και η Κατερίνα έκανε την πρακτική της σε διάφορα σχολεία- δεν κάναμε τόση παρέα». «Να σημειωθεί, σε παρακαλώ, ότι είναι μεγαλύτερος. Βγάλε τώρα την ταυτότητα σου, να λάμψει η αλήθεια», σπεύδει να συμπληρώσει το πειρακτήρι η Κατερίνα. «Δεν σου είπαμε όμως, τι έγινε λίγο μετά τη θορυβώδη γνωριμία μας στη βιβλιοθήκη. Τότε, είχα έρθει για δυο μέρες στην Κύπρο για να βοηθήσω την Έλενα Πατρόκλου με την επιλογή του τραγουδιού SOS, που τελικά μας εκπροσώπησε στη Eurovision. Επιστρέφοντας, λίγο το jetlag, λίγο τα ταψιά με τους μπακλαβάδες που τσακίσαμε, σε συνδυασμό με το φαγητό της καφετερίας του Πανεπιστημίου, το στομάχι μου έγινε χάλια. Θυμάμαι, ξύπνησα γύρω στις 04:00 και έτρεξα στην τουαλέτα. Αλλά μέσα ήταν ο συγκάτοικός μου κι εγώ άρχισα να φωνάζω: “Open the door” και αμέσως μετά “Don’t open the door”. Δεν πρόλαβα και έκανα το δωμάτιο χάλια. Την επομένη, το μόνο πλάσμα που νοιάστηκε για μένα ήταν η Κατερίνα. Ήρθε με τη σούπα της και με περιποιήθηκε. Τότε αποφάσισα ότι αυτός ο άνθρωπος, θα είναι για πάντα στη ζωή μου».
«Καλά, δεν τσακωθήκατε ποτέ;», τους ρωτώ, έχοντας όρεξη να ακούσω και άλλες διασκεδαστικές ιστορίες. «Συνήθως εγώ πικραίνω την Κατερίνα, επειδή είμαι απόλυτος. Το ‘95, τότε με τη Eurovision, την έκανα να κλάψει. Είχα πάει στο Ελληνικό Ωδείο -το οποίο είχε η γιαγιά της και η Κατερίνα ήταν υπεύθυνη- όπου κάναμε τις πρόβες μας και τους έβαλα τις φωνές». «Μη με βλέπεις έτσι, είμαι ευαίσθητη. Εγώ μια φορά θύμωσα πραγματικά μαζί του. Είχα πάει να τον δω στην Αθήνα και στην τσάντα μου κουβαλούσα όλες τις φωτογραφίες μου από την εποχή της Eurovision. Κατεβαίνουμε φουριόζοι από το ταξί για να πάμε στο αεροδρόμιο και του επισημαίνω να μην ξεχάσει την τσάντα. Κατεβαίνει, λοιπόν, ο κύριος και την αφήνει μέσα στο ταξί. Όπως αντιλαμβάνεσαι, έχασα τα ρούχα μου, τα κοσμήματα μου και τις φωτογραφίες μου».
«Καλά, η απόσταση δεν στάθηκε ποτέ εμπόδιο στη φιλία σας;», αναρωτιέμαι μεγαλόφωνα. «Μετά τη Eurovision, το ‘95, εγώ δούλευα, χωρίς μισή μέρα ρεπό. Για περίπου μια πενταετία δεν ερχόμουν καθόλου στην Κύπρο. Το ‘97 παντρεύτηκε και η Κατερίνα και εγώ έχασα πολλά επεισόδια. Τον Άκη, τον σύζυγό της, τον γνώρισα μετά τον γάμο τους», εξηγεί ο Άλεξ. «Ο Άκης δεν είχε πρόβλημα με τον Άλεξ; Γιατί απ’ ό,τι θυμάμαι έχει και κλειδιά του σπιτιού σας», ρωτώ, στρέφοντας το βλέμμα μου προς την Κατερίνα. «Ο Άκης τον αγκάλιασε απ’ την πρώτη στιγμή. Για μας ο Άλεξ είναι όπως ο Joey από τους “Friends”. Και με τη μικρή, υπάρχει ένας έρωτας μεγάλος». «Τις προάλλες, πήραν καινούρια τηλεόραση -εν καιρώ κρίσης παρακαλώ- και την έβαλαν στο υπνοδωμάτιό τους. Μου φώναξε, λοιπόν, ο Άκης και μου έγνεψε να καθίσω δίπλα του. Του λέω: Ωραία, θα πάμε τη σχέση μας ένα βήμα παραπέρα. Δεν φθάνει που μπήκα στο σπίτι σας, τώρα θα μπω και στο κρεβάτι σας», λέει ο Άλεξ και σκάμε σε δυνατά γέλια.
Με αυτά και με αυτά, η ώρα έχει περάσει και ακόμη δεν είπαμε τίποτα για δουλειά. Τους ζητώ να μου περιγράψουν πώς νιώθουν που μετά τα «Γουρουνιάσματα 1», ακολούθησαν και άλλα παιδικά μιούζικαλ από συναδέλφους τους. «Ο ανταγωνισμός, μας δίνει ώθηση στο να συνεχίσουμε να κρατάμε ψηλά το επίπεδο. Είμαστε, όμως, οι μόνοι που έχουμε ζωντανή μουσική. Πέρσι πήραμε ένα μεγάλο ρίσκο. Θέλαμε να προσφέρουμε μια υψηλού επιπέδου παραγωγή και παράλληλα το εισιτήριο μας να είναι φθηνό για τα παιδιά. Φέτος, με τα “Γουρουνιάσματα 2”, παίρνουμε ακόμη μεγαλύτερο ρίσκο, γιατί παρόλο που έχουν αυξηθεί τα έξοδα μας -έχουμε περισσότερους μουσικούς και ηθοποιούς από πέρσι- εξακολουθούμε να έχουμε την ίδια τιμή εισιτηρίου. Η ομάδα μας, όμως, παραμένει το ίδιο δεμένη. Τώρα, βρισκόμαστε και σε σοβαρές συζητήσεις, ώστε η Silver Spotlight να παρουσιάσει τα “Γουρουνιάσματα” στα ρωσικά, μέσω μιας ουκρανικής παραγωγής, που θα ταξιδεύσει σε όλες τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης», μου λένε και οι δυο, συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον.
«Το περασμένο καλοκαίρι που γράφαμε το σενάριο για τα “Γουρουνιάσματα 2”, είχαμε φθάσει σε μια φάση που γινόταν κυριολεκτικά πανζουρλισμός, καθώς εγώ ταξίδευα συνεχώς και παράλληλα ανεβάζαμε τις τελευταίες παραστάσεις για τα “Γουρουνιάσματα 1”. Έτσι, πήρα την Κατερίνα και τον Άκη και αποδράσαμε στην Τήνο. Βρεθήκαμε σε ένα μέρος που δεν υπήρχε ψυχή. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, συζητούσαμε και κολυμπούσαμε». «Περάσαμε υπέροχα. Ξεκουραστήκαμε! Ο Άλεξ έγραψε μια υπέροχη μουσική για την παράσταση ενώ βρισκόμασταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με τον Σταύρο Σταύρου που έγραφε τους στίχους. Παράλληλα, έκανα και το τάμα μου γιατί φοβήθηκα με τόσα κακά που μας τύχαιναν τον τελευταίο καιρό. Άναψα μια λαμπάδα ως το μπόι μου». «Μόνο που δεν πρέπει να έπιασε το τάμα, γιατί δεν πήγες γονατιστή μέχρι την εκκλησία της Παναγίας», της λέει ο αδιόρθωτος Άλεξ, καθώς με φιλάνε σταυρωτά και οι δυο. Έχουν ήδη αργήσει. Πάλι!
INFO
Η παράσταση «Γουρουνιάσματα 2, Περιπέτεια στο δάσος», κάνει πρεμιέρα στις 20 Δεκεμβρίου, η ώρα 19:00. Ακολουθούν παραστάσεις στην αίθουσα Μελίνα Μερκούρη στη Λευκωσία στις 21/12, στις 22/12, 23/12, 26/12, 27/12, 28/12, 29/12, 30/12, 2/1, 3/1, 4/1, 5/1, 10/1, 11/1, 12/1, 18/1, 19/1. Θα δοθούν και άλλες παραστάσεις σε άλλες πόλεις. Περισσότερες πληροφορίες στο τηλέφωνο: 97876760.
Χορηγός Επικοινωνίας είναι «Ο Φιλελεύθερος»
|